เมื่อคุณเติบโตขึ้น..

เมื่อคุณเติบโตขึ้น...

คุณจะไม่ถือสากับผู้คนมากมายที่ทำบางอย่างไม่ถูกกาลเทศะ เพราะคุณจะเข้าใจผู้คนมากขึ้นว่า...เขาเหล่านั้นต้องการเวลา ที่จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ จนเข้าใจโลกให้ถ่องแท้มากขึ้น เช่นเดียวกับคุณ...

คุณจะไม่ถามใครต่อใครว่า ทำไมชอบกินเผ็ด, ทำไมซื้อรถยุโรป, ทำไมทำผมสีทอง, ทำไมชอบดูละครน้ำเน่า, และสารพัดทำไมที่ไม่เหมือนคุณ...เพราะคุณเข้าใจแล้วว่า...รูป รส กลิ่น เสียง เป็นความชอบเฉพาะตัว มันคือธรรมดาแห่งโลก...

คุณจะไม่ระเริงกับความสำเร็จจนลืมตัว คุณจะไม่คร่ำครวญกับความล้มเหลวจนไม่กล้าเริ่มต้น เพราะคุณเข้าใจแล้วว่า...ทุกสิ่งล้วนธรรมดา ชีวิตตั้งอยู่บนกฎแห่งโลกธรรม...

คุณจะเข้าใจว่า จุดเปลี่ยนที่ทำให้ชีวิตดีขึ้น เริ่มที่ตัวคุณ หาใช่คนอื่นไม่...

คุณจะรู้จักให้อภัยทั้งๆ ที่ใจยังเจ็บแค้น ไม่ใช่เพื่อยกโทษ แต่เพื่อปลดปล่อยใจเราออกจากกรงขังแห่งความโกรธเคืองต่างหาก...

คุณต้องเข้าใจกฎแห่งการเป็นคนที่มีความสุขง่ายขึ้นด้วยสิ่งเล็กน้อย ตรงข้ามกับทุกข์ยากขึ้น เพราะคุณจะรู้จักปล่อยวางมากกว่าเดิม...

คุณจะเข้าใจความหมายแห่ง "ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว" คุณกำหนดท่าทีของตัวเองให้รู้สึกดีได้ง่ายๆ แค่ปรับทัศนคติให้เป็น...

คุณต้องขอบคุณโลกที่วันนี้คุณยังแข็งแรง...คุณเข้าใจความจริงแล้วว่า สุขภาพที่ดี มีค่ามากกว่าเงินตราที่กองไว้เกินความจำเป็น...

คุณจะเข้าใจว่า เวลาบนโลกเหลือน้อยลงทุกที สิ่งที่คุณจะทิ้งไว้บนโลก มีเพียงเสียงสรรเสริญในคุณงามความดี หรือเสียงสาปแช่งในความต่ำทราม เช่นเดียวกับสิ่งที่คุณจะนำติดตัวไปในปรโลกมีเพียงกรรมดีหรือกรรมชั่ว

และคุณเลือกได้...