สัจธรรมของชีวิต

วันหนึ่ง ฉันตายไป

วันหนึ่ง ฉันตายไป

คนที่เกลียดฉัน ลุกขึ้นเริงรำ

คนที่รักฉัน น้ำตารินไหล

วันที่สอง

ศพฉันถูกฝังใต้ดินลึก หันหัวทางทิศตะวันตก

คนที่เกลียดฉัน แย้มยิ้มยินดี

คนที่รักฉัน ไม่กล้าเหลียวดู

หนึ่งปีต่อมา

ศพฉันเน่าเปื่อย หลุมศพถูกลมพัดฝนกระหน่ำ

คนที่เกลียดฉัน สีหน้าโกรธขึ้งเมื่อพูดถึงฉันหลังอาหาร

คนที่รักฉัน ยามดึกดื่นเงียบสงัด น้ำตาร่วงเงียบงัน

สิบปีต่อมา

ศพฉันหาไม่ เหลือเพียงโครงกระดูกผุๆ

คนที่เกลียดฉัน จำชื่อฉันได้เลือนราง แต่ลืมหน้าตาฉันแล้ว

ส่วนคนที่รักฉันแท้จริง

เงียบลงชั่วครู่ เมื่อคิดถึงฉัน

ชีวิตทำให้ทุกสิ่งค่อยๆ พร่ามัว

หลายสิบปีต่อมา

มูนดินเหนือหลุมฝังศพฉันถูกลมฝนชะหาย

เหลือเพียงผืนดินรกร้าง

คนที่เกลียดฉัน ลืมฉันไปแล้ว

คนที่รักฉันจริงแท้ ตามลงหลุมฝังศพไปด้วย

สำหรับโลกนี้ ฉันเป็นความไม่มีอยู่โดยสิ้นเชิง

ฉันสู้ชีวิตชั่วชีวิต

ตายไป เอาไปไม่ได้แม้หญ้าสักใบไม้สักต้น

ฉันยึดมั่นชั่วชีวิต ความรักความฟุ้งเฟ้อเอาไปไม่ได้แม้แต่น้อย

ชีวิตนี้ ไม่ว่ายากดีมีจน

สักวันล้วนต้องเดินถึงก้าวสุดท้ายนี้

ชาติต่อไป เมื่อหันมอง จึงเห็นว่าชาตินี้ช่างว่างเปล่า

ฉันอยากร้องไห้ แต่ไร้เสียง

ฉันอยากสำนึกผิด แต่สายเกินไป

ตั้งใจใช้ชีวิต อย่าเอาสายตาคนอื่นเป็นไม้บรรทัด

จะรักจะชังจะแค้น แท้จริงล้วนเป็นไปเพื่อตน

อยู่ให้เป็นสุขทุกวันเป็นพอ

ถนอมสิ่งที่ในใจอยากถนอมที่สุด

ถึงรุ่งเรืองร้อยสีพันอย่าง

แต่ร้อยปีผ่านไป เพียงลัดนิ้วมือ

เหลือเพียงทรายเหลืองกองเดียว